ای زندگی من.
ای گل بهار من
آن زمان که غم زندگی من را متلاشی میکند به تو می اندیشم
.به عظمت دریاها قسم
به آبی آسمانها قسم که دوستت دارم.
ای زندگی من
گل من بگزار در آسمان عشق تو برواز کنم
بگزار هوای عشق تو را در تمام وجودم حس کنم
زندگی زیباست اما با تو در کنار تو به فکر تو
زندگی من امکان بذیر است
نگزار عشقم این چنین خاموش شود که حتی یادگاری از آن باقی نماند.
میدانم که خسته ای از تمام دردهایی که ذره ذره روحت را آب کرد
ولی این را بدان که من همیشه در همه حال در کنارت با یادت و عاشقت هستم.
                                                                                                      برای تو     

اگر میخواهی خوشبخت باشی،برای خوشبختی دیگران بکوش
زیرا آن شادی که ما به دیگران میدهیم،به دل ما برمی گردد

"بتهوون"

گریه کن جداییا ما رو رها نمی کنن ....
.آدما انگار برای ما دعا نمی کنن...
گریه کن حالاحالا از هم باید جدا باشیم ....
بشینیم منتظر معجزه ی خدا باشیم...
گریه کن منم دارم مثل تو گریه می کنم ...
به خدای آسمونامون گلایه می کنم...
گریه کن واسه شبایی که بدون هم بودیم ...
تنهایی ، برای سنگینی غصه کم بودیم...
گریه کن ، سبک میشی ، روزای خوب یادت میاد ...
گرچه تو تقویمامون نیستن اون روزا زیاد...
گریه کن برای قولی که بهش عمل نشد ...
واسه مشکلاتی که ، بودش و هست و حل نشد...
گریه کن واسه همه ، واسه خودت ، برای من ...
توی بارونی ترین ثانیه حرفاتو بزن...
گریه کن تا آینه شه ، باز اون چشای روشنت ......
واسه موندن لازمه ، فدای گریه کردنت

گفت همانجا که هستی بمان؛ همان شهر که زیبا است، رنگ هایش زنده است،آسمانش به زمین نزدیکتر است.
اما او نمیدانست بدون تو این شهر جای من نیست.
شهر من در همان زاویه های غبارآلودی است که تصویر قدمهای تو بر خاکش نقش بسته است.
همانجا که صحنه های دلخراشش قلب نازک تو را درد مینهد.
آن شهر که غبار آلوده هوایش، نقش زیبای چشمانت را کدر میکند و خطوط برازنده سیمایت را گم.
شهر من آنجاست که تصویر خاطراتش، چشم هایم را پر آب میکند و قلبم را به حسرت می اندازد.
شهر من آنجاست که اولین بار تو را دیدم و آخرین بار به سختی از تو دل کندم.
آری، جای من آنجاست که نگاه چشمهای زیبای تو مینشیند و جای من در آن خالیست

سلام عزیزم ای ول وب خیلی باحال 

ترا می خواهم و دانم که هرگز     

                           به کام دل در آغوشت نگیرم  

                                            توئی آن آسمان صاف و روشن       

                                                             من این کنج قفس، مرغی  اسیرم          

       ز پشت میله های سرد و تیره          

                                   نگاه حسرتم حیران برویت

                                            در این فکرم که دستی پیش آید   

                                                                        و من ناگه گشایم پر بسویت 

          در این فکرم که در یک لحظه غفلت

                            از این زندان خامش پر بگیرم

                                        به چشم مرد زندانبان بخندم

                                                           کنارت زندگی از سر بگیرم

 در این فکرم من و دانم که هرگز

                 مرا یارای رفتن زین قفس نیست

                                 اگر هم مرد زندانبان بخواهد

                                                    دگر از بهر پروازم نفس نیست

          ز پشت میله ها، هر صبح روشن

                                نگاه کودکی خندد برویم

                                                چو من سر می کنم آواز شادی

                                                               لبش با بوسه می آید بسویم

    اگر ای آسمان خواهم که یکروز

                          از این زندان خامش پر بگیرم

                                به چشم کودک گریان چه گویم

                                          ز من بگــذر، که من مرغی اسـیرم

                                                         من آن شمـعم که با سوز دل خویش

 فــروزان می کنم ویرانـــه ای را

               اگر خواهم که خاموشی گزینم

                       پریشان می کنم کاشانه ای را 

                                                              فروغ فرخزاد